Τα κατοικίδια είναι μεγάλο μέρος της ζωής μας και το να αναγκαστούμε να τα αποχαιρετήσουμε, μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς πολλές φορές τα βλέπουμε ως μέρος της οικογένειάς μας. Σε μια νέα έρευνα όμως, φαίνεται ότι και αυτά αρκετές φορές ξέρουν ότι έρχεται το αναπόφευκτο και θέλουν να μας πουν ένα τελευταίο αντίο.
Οι αγαπημένοι μας μικροί φίλοι, ακόμη και όταν είναι έτοιμοι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή, θα μαζέψουν ό,τι ενέργεια έχουν για να σηκωθούν και να δείξουν για μια τελευταία φορά πόσο μας αγαπάνε, έστω και με τον δικό τους τρόπο.
Γενικότερα όμως, έχει παρατηρηθεί μια τέτοια συμπεριφορά σε πολλά ζώα, καθώς φαίνεται να ξέρουν ότι πρόκειται να πεθάνουν, είτε από φυσικά αίτια είτε όχι.
Ο βιολόγος Rupert Sheldrake, σε μια μελέτη που δημοσίευσε η Daily Mail, μιλάει για τη δική του εμπειρία που εδώ και σχεδόν 25 χρόνια, στο πλαίσιο δικών του μελετών για ανεξήγητα φαινόμενα στην ψυχολογία των ζώων, συλλέγει περιπτώσεις θανάτων ζώων και κατοικιδίων μέσω ιστοριών που μοιράστηκαν μαζί του ιδιοκτήτες.
Αυτές είναι ορισμένες συγκινητικές ιστορίες:
Ο τελευταίος αποχαιρετισμός
Baker
«Ο Baker, ο γάτος που υιοθέτησαν ο γιος μας και η νύφη μας, ήταν κοινωνικός με τους δικούς του όρους. Γνωρίζοντας ότι ήμασταν οικογένεια, ήταν τρυφερός μαζί μας, αλλά για λίγο.
Την τελευταία φορά που τον είδαμε, καθώς ξεκάθαρα πέθαινε, μπήκε μέσα στο σπίτι ως συνήθως. Αλλά αυτή τη φορά, έκανε γύρους και καθόταν σε κάθε μία από τις τέσσερις αγκαλιές μας για 15 λεπτά περίπου και μετά πήγαινε στην επόμενη αγκαλιά σαν να μας αποχαιρετούσε. Όταν πέθανε πολύ σύντομα μετά, ο καθένας μας είπε ότι είχε αισθανθεί ότι είχε επίγνωση του επικείμενου θανάτου του και ότι αυτός ήταν ο τρόπος του να μας πει αντίο».
Emilia
«Υιοθέτησα την πρώτη μου γάτα, την Emilia, όταν ήταν τριών μηνών. Είχε λευχαιμία που της πήρε τη ζωή τρία χρόνια αργότερα, παρά τις προσπάθειές μας να τη βοηθήσουμε. Την ημέρα που πέθαινε, γύρω στις 5 το πρωί, την έβαλα στα πόδια μου και της είπα ότι θα μπορούσαμε να δούμε την ανατολή του Ήλιου. Τότε εκείνη σηκώθηκε, ύψωσε το κεφάλι της και έγλειψε το χέρι μου. Μια ώρα αργότερα, καθώς ο Ήλιος ανέτειλε και άγγιξε το παράθυρό μας, με κοίταξε, έγειρε πίσω στα πόδια μου και εξέπνευσε βαθιά. Αυτή ήταν η τελευταία της αναπνοή.
Είμαι νοσηλεύτρια ασθενών που βρίσκονται κρίσιμη κατάσταση στη Χιλή και είναι σύνηθες να παρατηρούμε την περίφημη «mejoria de la muerte» σε ετοιμοθάνατους ανθρώπους, αλλά δεν την είχα παρατηρήσει ποτέ πριν σε ζώα».
Balou
Τον Νοέμβριο του 2021, ο αγαπημένος μου Balou ήταν μια χαρούμενη, ζωηρή γάτα μέχρι που η υγεία του επιδεινώθηκε ραγδαία, σε ηλικία δέκα ετών, και τα πίσω πόδια του έγιναν ασταθή. Όταν βρέθηκε ένας ανεγχείρητος όγκος, προγραμματίσαμε την επόμενη μέρα την ευθανασία του. Εκείνο το βράδυ, αναζήτησε την παρέα μου και κοιμηθήκαμε μαζί, κρατώντας τα χέρια δίπλα-δίπλα (άπλωσε την πατούσα του προς το χέρι μου – δεν το είχε ξανακάνει ποτέ πριν).
Το επόμενο πρωί, ο Balou ήταν και πάλι «ζωντανός». Καθαριζόταν πολύ και ανέβαινε ακόμη και σκάλες. Πήγαμε μαζί στον κήπο και παρακολουθήσαμε τα πουλιά εκεί, όπως τόσο συχνά πριν. Η αντίθεση με τη συμπεριφορά του κατά τις προηγούμενες εβδομάδες ήταν τόσο εμφανής, που ήταν σαν να ήξερε ότι επρόκειτο να πεθάνει.
Προαίσθημα του θανάτου
Τα πρόβατα του Houffalize
«Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου στο Houffalize του Βελγίου, το 1944, πέθανε ένας ηλικιωμένος άνδρας που είχε κάτι πρόβατα. Δεν είχε οικογένεια και έτσι ο παππούς μου αποφάσισε να τα πάρει και να κρατήσει σε ένα είδος θερμοκηπίου στον κήπο του.
Ένα βράδυ, όλα άρχισαν να βελάζουν πολύ δυνατά, καθόλη τη διάρκεια της νύχτας. Τα οκτώ παιδιά που ζούσαν στο σπίτι (μαζί και η μητέρα μου) δυσκολεύονταν, αν όχι αδυνατούσαν, να κοιμηθούν.
Νωρίς το πρωί, μια βόμβα χτύπησε το θερμοκήπιο και σκότωσε όλα τα πρόβατα. Η μητέρα μου μου διηγήθηκε αυτή την ιστορία, καθώς της είναι αδύνατο να την ξεχάσει».
(Η μικρή πόλη Houffalize βομβαρδίστηκε έντονα τον Δεκέμβριο του 1944).
Τα πειραματόζωα ποντίκια
«Το καλοκαίρι του 1997, η κόρη μου εργαζόταν σε ένα εργαστήριο ενός πανεπιστημίου στην Καλιφόρνια. Μέρος των καθηκόντων της ήταν να φέρνει ένα κλουβί με κάτι ποντικούς, που αποτελούσαν μέρος ενός ερευνητικού προγράμματος για τον καρκίνο. Στα ίδια είχαν κάνει ενέσεις με ζωντανούς καρκινικούς όγκους και στη συνέχεια με διάφορα άλλα φάρμακα.
Κάθε τόσο, οι αρουραίοι «θυσιάζονταν», ώστε να μπορούν να μελετηθούν ο καρκίνος και τα όργανα. Η κόρη μου, που δεν τα συμπαθούσε ιδιαίτερα, άρχισε να ανησυχεί όταν παρατήρησε ένα τακτικό φαινόμενο.
Την ημέρα που οι αρουραίοι επρόκειτο να θυσιαστούν, σε αντίθεση με τις ημέρες που ζυγίζονταν και μετρούνταν, οι αρουραίοι συγκεντρώνονταν όλοι σε μια γωνία, με τα κεφάλια στραμμένα προς το κέντρο του κύκλου, τσίριζαν και έδειχναν σημάδια ανησυχίας. Όπως μου είπε η κόρη μου: «Μαμά, το ξέρουν. Με κάποιο τρόπο, το ξέρουν».
