ετά από μια μεγάλη πορεία, ο 76χρονος έλαβε «έξωση» από το νυχτερινό κέντρο που εμφανιζόταν με τον ιδιοκτήτη του να εξαπολύει μύδρους εναντίον του
Μια μέρα στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ένας 13χρονος τότε πιτσιρικάς συνοδεύει τον πατέρα του που έπαιζε κλαρίνο, με το λαούτο του, που ήταν πιο μεγάλο από αυτόν σε ένα γάμο που γινόταν στον Πύργο Ηλείας.
Ο μικρός λέγεται Μάκης Χριστοδουλόπουλος και έχει ταλέντο, ονειρεύεται να γίνει σολίστας του κλαρίνου σαν τον μπαμπά του, αγνοώντας ότι διαθέτει μια εκπληκτική φωνή, η οποία στις επόμενες δεκαετίες θα τον έχριζε έναν από τους καλύτερους λαϊκοδημοτικούς τραγουδιστές.
Η απόλυσή του από το νυχτερινό κέντρο που εμφανιζόταν μαζί με το δίδυμο Καψάλης-Βέρα ήρθε ίσως για να αποδείξει ότι ακόμη και οι μύθοι πρέπει να συνειδητοποιούν κάποτε ότι ήρθε η ώρα να αποσυρθούν από το πάλκο πριν γίνει η στραβή, όπως λένε οι μουσικοί.
Στα 76 του χρόνια ο τσιγγάνος με την θεία φωνή από ένα χωριό κοντά στην Αμαλιάδα δεν είχε να αποδείξει τίποτε σε κανέναν, έχοντας φάει τα πανηγύρια και τις πίστες με το κουτάλι για δεκαετίες.
Ο ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου που τον έδιωξε αμέσως μετά τις γιορτές υποστηρίζει ότι ο μεγάλος ερμηνευτής είχε κακή συμπεριφορά, μίλαγε περισσότερη ώρα απ’ ότι τραγούδαγε και φάνταζε περισσότερο ως βουλευτής που εκφωνεί πολιτικό λόγο.
Κάτι που ηχεί οξύμωρο για ένα πάλαι ποτέ παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας που παράτησε το σχολείο στα δεκατρία του για να δουλέψει αρχικά ως μουσικός και πολύ γρήγορα ως τραγουδιστής, όπου και μεγαλούργησε.
Από την πλατεία Βάθης στην κορυφή
«Ο πατέρας μου όταν έμαθα το όργανο» είχε πει σε μια συνέντευξη που έδωσε πριν τρία χρόνια «με πήρε από το σχολείο και πηγαίναμε και κάναμε δυο μερτικά. Τι να κάναμε, ήμασταν τόσα παιδιά, επτά αδέρφια, οχτώ αρχικά, αλλά ο ένας έφυγε πολύ νέος τότε».
Το κλαρίνο ήταν ο διακαής του πόθος μέχρι την ημέρα που σε ένα πανηγύρι στη Λιβαδειά ο μεγάλος ερμηνευτής του δημοτικού τραγουδιού Στάθης Κάβουρας ακούει τον 17χρονο τότε Μάκη να τραγουδάει.
Αμέσως μετά τον φωνάζει και του λέει να παρατήσει το κλαρίνο και να γίνει τραγουδιστής, κάτι που ευτυχώς έπραξε ο νεαρός, έχοντας ως παρτενέρ στο ξεκίνημα του την νεαρή τότε Ελένη Βιτάλη, ενώ ήδη είχε κλεφτεί με την γυναίκα του.
Τραγουδάει σε ένα μικρό κέντρο, το «Σούλι» στην πλατεία Βάθης, αλλά ένα τυχαίο περιστατικό θα τον χρίσει σταρ, όταν μια παντρεμένη κυρία του ζητάει να βγουν για καφέ και ο Χριστοδουλόπουλος της λέει ότι είναι κι αυτός παντρεμένος.
Ακούγοντας μια μελωδία που έπαιζε στο κλαρίνο εκείνη την ώρα ο Γούβας εμπνέεται το «Παντρεμένοι κι οι δυο» που γίνεται τεράστια επιτυχία και το τραγουδάει κάθε βράδυ 15 φορές στο μαγαζί που εμφανίζεται.
Η παντρεμένη κυρία που τον φλέρταρε είναι πηγή έμπνευσης και για το δεύτερο μεγάλο σουξέ του Μάκη, το «Μελαχροινάκι» που εκτοξεύει τον 29χρονο τραγουδιστή στην κορυφή.
Ο θρίαμβος, ο Σαββόπουλος και το μετά
Στα χρόνια που ακολουθούν ο Χριστοδουλόπουλος είναι πρώτο όνομα σε Αθήνα και επαρχία συνδυάζοντας ιδανικά τα λαϊκά κέντρα διασκέδασης με τα πανηγύρια στην επαρχία τα καλοκαίρια, ενώ νυχτερινό μαγαζί θα ονομαστεί «Αμπάρες» με αφορμή το ομώνυμο σουξέ του.
Όταν πάνε στον Σταμάτη Γονίδη το τραγούδι «Το προσκλητήριο» αφού το ακούει λέει ότι αυτό θα πρέπει να το πει ο Μάκης, ενώ ο Γιάννης Πάριος του δίνει το «Απορώ» που θα σημαδέψει την διαδρομή του όπως θα γίνει και με «Τα στέφανα».
Ο Μαραβέλλιας που τότε ήταν διευθυντής στην Lyra θέλει το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά ο τραγουδιστής δεν πείθεται να το τραγουδήσει με αυτό τον τίτλο και έτσι ο πρώτος επιστρατεύει τον Διονύση Σαββόπουλο για να πείσει τον Χριστοδουλόπουλο.
«Και μου λέει ο Σαββόπουλος “εγώ κι εσύ μπορεί να χωρίσουμε αύριο. Τα στέφανα δεν τελειώνουν ποτέ”. Και επέμεινε και τα έβαλε».
Στην συνέχεια και για πολλά χρόνια ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος κυριάρχησε στα λαϊκά στρώματα και στην ελληνική περιφέρεια, έβγαλε πολλά χρήματα αλλά ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα καλός στην διαχείριση τους κάτι που πιθανόν τον ανάγκασε να εξακολουθεί να εμφανίζεται σε νυχτερινά μαγαζιά.
Η απόλυση του και τα όσα υποστήριξε ο ιδιοκτήτης του κέντρου στις δηλώσεις του, μόνο καλό δεν κάνουν στην υστεροφημία ενός πολύ μεγάλου τραγουδιστή, που έγραψε μια ιδιαίτερη όσο και ξεχωριστή διαδρομή στον χώρο, με μόνο όπλο την φωνή του.
