Η είδηση της καταδίκης της Μαρίν Λεπέν και της απαγόρευσης να θέσει υποψηφιότητα για πέντε χρόνια έπληξε την πολιτική σκηνή της Γαλλίας. Αν η έφεσή της αποτύχει, η ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών, εκ των οποίων οι δύο με αναστολή και οι δύο σε κατ’ οίκον περιορισμό, θα μπορούσε να σηματοδοτήσει το τέλος μιας μακράς και αμφιλεγόμενης πολιτικής καριέρας. Ωστόσο, όπως εύστοχα σχολίασε ένας στενός της συνεργάτης, στην «τραγική διάσταση» της ιστορίας των Λεπέν υπάρχει μια «συνεχής ευλογία», μια αέναη ικανότητα ανάκαμψης. Η ιστορία της οικογένειας Λεπέν, πατέρα και κόρης, δεν είναι μια ιστορία κατάρρευσης, αλλά μιας διαρκούς ανάστασης.
Ο πατέρας της γαλλικής ακροδεξιάς, Ζαν-Μαρί Λεπέν, γεννήθηκε το 1928 και αυτοπροσδιοριζόταν ως «ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, αλλά Γάλλος». Μεγάλωσε κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας, όπου υπηρέτησε ως αλεξιπτωτιστής, και ίδρυσε το Εθνικό Μέτωπο το 1972. Το κόμμα του σταδιακά αύξησε τη δημοτικότητά του, φτάνοντας από το 1% στις δημοσκοπήσεις του 1974 στο 15% το 1995. Παρά τις αμφιλεγόμενες δηλώσεις του, όπως η υποτίμηση του Ολοκαυτώματος το 1987, η πολιτική του καριέρα δεν επηρεάστηκε σημαντικά. Αφού έφτασε στην τέταρτη θέση στις προεδρικές εκλογές του 2007, αποσύρθηκε και το 2011 η κόρη του, Μαρίν, ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος.
Η Μαρίν Λεπέν, γεννημένη το 1968, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον σημαδεμένο από την πολιτική δράση του πατέρα της. Σε ηλικία οκτώ ετών, το διαμέρισμα της οικογένειάς της βομβαρδίστηκε, ένα γεγονός που την απομάκρυνε από τους συμμαθητές της, οι οποίοι την θεωρούσαν «επικίνδυνη». Παρόλα αυτά, ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα της, εκλεγόμενη περιφερειακή σύμβουλος και αργότερα μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το 2011, διαδέχθηκε τον πατέρα της στην ηγεσία του Εθνικού Μετώπου.
Αναλαμβάνοντας την ηγεσία, η Μαρίν Λεπέν επιχείρησε να αποστασιοποιηθεί από τον πατέρα της και να καταστήσει το κόμμα πιο αποδεκτό, ξεκινώντας μια διαδικασία «αποδαιμονοποίησης». Αυτή η στρατηγική την οδήγησε ακόμη και στην αναστολή και στη συνέχεια στη διαγραφή του ίδιου της του πατέρα το 2015 λόγω της άρνησής του για το Ολοκαύτωμα. Αργότερα, άλλαξε το όνομα του κόμματος σε Εθνικός Συναγερμός, επιδιώκοντας να αφαιρέσει κάθε σύνδεση με το παρελθόν.
Η στρατηγική της απέδωσε καρπούς, καθώς ένα δεξιό κύμα σάρωσε την Ευρώπη και οι θέσεις του κόμματός της για τη μετανάστευση και την ασφάλεια έγιναν πιο mainstream. Παρά την αμφιλεγόμενη οικογενειακή της ιστορία, η Μαρίν Λεπέν έφτασε δύο φορές στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Το 2024, ο Εθνικός Συναγερμός, μαζί με τους δεξιούς του συμμάχους, συγκέντρωσε το 33,1% των ψήφων, σχεδόν διπλασιάζοντας το αποτέλεσμά του από τον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών του 2022. Παρόλο που ηττήθηκε από τον Εμανουέλ Μακρόν στον δεύτερο γύρο, το όνομα Λεπέν βρέθηκε πιο κοντά στην εξουσία από ποτέ.
Μετά τον θάνατο του Ζαν-Μαρί Λεπέν τον Ιανουάριο του 2025, η Μαρίν φάνηκε συντετριμμένη. Ωστόσο, η αυτοπεποίθησή της δεν κλονίστηκε, καθώς ο Εθνικός Συναγερμός παραμένει η σημαντικότερη δεξιά αντιπολίτευση στη Γαλλία. Ο δρόμος της προς την προεδρία φαινόταν ανοιχτός μέχρι την πρόσφατη καταδίκη της.
Όμως, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, η οικογένεια Λεπέν έχει την ικανότητα να ξεπερνά σκάνδαλα, δικαστικές ήττες και αποτυχίες στις εκλογές για να επιστρέψει πιο δυνατή. Ακόμη και αν κανένας από τους απογόνους του Ζαν-Μαρί δεν καταφέρει να φτάσει στο Ελιζέ, η ιδεολογική τους αποστολή -η ενσωμάτωση της ακροδεξιάς στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας- έχει ήδη επιτευχθεί. Η πρόσφατη καταδίκη της Μαρίν Λεπέν μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμη εμπόδιο, αλλά η ιστορία της οικογένειας υποδηλώνει ότι η «συνεχής ευλογία» της ανάστασης θα μπορούσε να επαναληφθεί.
