“Ο μικρός μου παράδεισος με έκανε να παλεύω τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Κυνηγούσα ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, ξυλουργούς όταν τα πράγματα χάλασαν ή σταμάτησαν να λειτουργούν λες και χρειάζονται διακοπές. Με έκανε να αναρωτηθώ γιατί αγόρασα αυτό το σπιτάκι σε ένα νησί που δεν ήξερα καν. Μα ήταν στιγμιαίος έρωτας από την πρώτη μέρα που πάτησα την σαγιονάρρα μου στην Πάτμο και πιστεύω στη μοίρα και στο πεπρωμένο και γραφτό να είναι και και στα σημάδια που δείχνουν πως είναι να γίνει, οπότε το έκανα.
Το μετανιώνω μέρα παρά μέρα αλλά μετά πέφτω για ύπνο με τη θάλασσα στ’ αυτιά και το αεράκι να χαϊδεύει την ψυχή μου. Ξυπνάω και οι γάτες έξω από την πόρτα μου περιμένουν στην ουρά για πρωινό. Μετά δουλεύω σε οτιδήποτε σπασμένο, στεγνό ή κατεστραμμένο μέχρι να κολυμπήσω και ξαφνικά όλα τα προβλήματα που φαίνονταν άλυτα απλά ξεπλένονται. Τίποτα δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει και μετράει είναι τα μικρά απλά πράγματα στη ζωή. Η καλοσύνη των ξένων από όλο τον κόσμο που πάντα προσφέρουν ένα χέρι βοηθείας. Οι νέοι φίλοι που συναντάς σε καλούν στα σπίτια τους και σου φέρονται σαν να είσαι χαμένος συγγενής. Η γειτόνισσα που σου προσφέρει καφέ ενώ μιλάς στο τηλέφωνο προσπαθώντας να λύσει άλλο ένα χάλι. Ο χρήσιμος άντρας που σε κάνει να κλαις όταν μοιράζεται την σπαρακτική ιστορία αγάπης του. Η γυναίκα που άφησε τη Σουηδία και έγινε καλόγρια στο μοναστήρι. Η σιωπή. Η τοπογραφία του νησιού που μοιάζει με πεταλούδα και πάντα σε εκπλήσσει με νέες απόψεις. Η ελευθερία του να μην κλειδώνεις ποτέ παράθυρα, πόρτες και ποδήλατα. Η ευτυχία να βλέπεις πόσο αγαπά αυτό το μέρος και τους ανθρώπους της κόρη σου.
Το reel μου δεν αντικατοπτρίζει καθόλου την πραγματικότητα.. Συγγνώμη. Τώρα ετοιμάζουμε βαλίτσες για Αθήνα απόψε και ανυπομονώ να επιστρέψω αρκετά σύντομα.
Πρέπει να επισκεφθείτε την Πάτμο. Κατά προτίμηση τον Μάιο, τον Ιούνιο ή τον Σεπτέμβριο, τον Οκτώβριο αν θέλετε να το απολαύσετε πραγματικά” έγραψε στη λεζάντα της ανάρτησής της.
