Χιλιάδες παρευρισκόμενοι στο Καλλιμάρμαρο για τη συναυλία μνήμης για τα θύματα των Τεμπών τραγούδησαν με ένα στόμα και μία ψυχή την Ανδρομέδα για να ακουστεί ως τον ουρανό.
Μέχρι τον ουρανό, ανάμεσα στα αστέρια, αντήχησαν οι χιλιάδες φωνές που τραγούδησαν σαν μία την Ανδρομέδα, στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου πραγματοποιείται η συναυλία μνήμης για τα θύματα της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών.
Το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το οποίο αρκετές φορές ο ίδιος έχει αφιερώσει σε όσους αγαπημένους μας δεν βρίσκονται πια μαζί μας, έγινε ύμνος στα στόματα και στις καρδιές του κοινού με την ελπίδα οι φωνές όλων μας να φτάσουν μέχρι τον αστερισμό με τον οποίο αυτό το μουσικό διαμάντι μοιράζεται το όνομά του.
Η παρουσία των χιλιάδων κόσμου που βρίσκονται στο Καλλιμάρμαρο είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην απουσία των 57 ανθρώπων που χάθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών αλλά ταυτόχρονα είναι και μια ηχηρή δήλωση πως όχι μόνο θυμόμαστε αλλά πως δεν πρόκειται με τίποτα να ξεχάσουμε.
Όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τις εικόνες που περιγράφει το τραγούδι, το όνομα του οποίου παραπέμπει στον ομώνυμο αστερισμό αλλά και στο μυθικό πρόσωπο της Ανδρομέδας, εξυμνούν τη ζωή, το πάθος που δεν περιορίζεται από την ύπαρξη, αλλά αντιθέτως την θρέφει, και συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και μετά το πέρας της αφού ακόμα και η γη δεν μπορεί να το φυλακίσει. Η τελευταία στροφή της Ανδρομέδας είναι ανατριχιαστική και σε αυτούς τους στίχους συνήθως δεν τραγουδάμε με τη φωνή αλλά με την ψυχή μας:
“Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος
άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
άιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουν
άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν”.
